François LO JACOMO (naskiĝis la 26-an de Novembro 1954 en Neuilly-sur-Seine, Francio) estas matematikisto, komputisto kaj lingvisto. Li esperantistiĝis en 1971, kaj rolis plurnivele en la movado. En 1989, li iĝis membro de la Akademio de Esperanto. Lia nuna mandato finiĝos je 2025. Enhavo 1 Vivo 2 Esperanto 3 Verkado 3.1 En Esperanto 3.2 Alilingve 4 Eksteraj ligiloj 5 Referencoj Vivo Profesie, inter 1978 kaj 1986, li instruis matematikon en postabitura gimnazia klaso, en Arras. Poste li iĝis komputisto en privata firmao dum dudeko da jaroj, kaj refariĝis instruisto pri matematiko en 2013. De 1998, kiel estrarano de la franca matematika asocio Animath Arkivigite je 2019-05-01 per la retarkivo Wayback Machine, li estas unu el la respondeculoj pri trejnado al Internacia Olimpiado pri Matematiko. Li konatiĝis kun kroata Esperantistino Saŝa Sirovec en 1978, kaj ili geedziĝis en 1991. Iliaj du gefiloj kapablas Esperanton, ĉar ekde 2004 ili partoprenis infan-kongresetojn. Tamen Esperanto neniam estis hejma lingvo. Ankaŭ lian nunan kunulinon, Nathalie Kesler (naskita en Koreujo kun korea nomo OH So Yun, mallonge Soj) li renkontis dank’ al Esperanto (en Greziljono en 2014). La gefiloj Anna Lo Jacomo (nask. 1993), finas en 2019 doktoriĝon pri inĝenierado, kaj Stéphane Lo Jacomo (nask. 1995) = Fytch, jam havas karieron kiel muzikisto.[1] Esperanto Li aŭdis pri Esperanto ĉar lia patro, kuracisto, estis delonga amiko de filo de la Esperantisto Jean Couteaux. En februaro 1971, li ricevis libron pri Esperanto verkita de Pierre Delaire. Ekde 1973, li regule partoprenis Universalajn Kongresojn, kunfondis Internacian Asocion de Esperantistaj Matematikistoj en 1974, kaj daŭre vizitadis Greziljonon. Danke al Esperanto, lin allogis aliaj lingvoj: la ĉinan li eklernis en 1971. Impresis lin, en novembro 1974, la unua kurso pri lingvistiko de André Martinet. Li rapide decidis doktoriĝi ĉe li pri Esperanto: Libereco aŭ aŭtoritato en la evoluo de Esperanto (1981). Dum pluraj jaroj li estis sekretario de la lingvistika asocio SILF (Société Internationale de Linguistique Fonctionnelle) fondita de Martinet, partoprenis internaciajn kongresojn de lingvistoj en 1982 (Tokio) kaj 1987 (Orienta Berlino), eĉ iĝis unu el la du francaj delegitoj ĉe Internacia Konstanta Komitato de Lingvistoj. Tamen duan (ŝtatan) doktoriĝon ĉe Claude Hagège li neniam finis, kaj li neniam trovis postenon pri lingvistiko. En Greziljono, ekde 1972, li trapasis la tri unuajn ekzamenojn de Franca Esperanto-Instituto (FEI), kaj poste instruis dum pluraj jaroj en Ĉerizejo, sidejo de Espéranto France (tiam UFE). Li iĝis direktoro de la ekzamenoj de FEI. Li ludis gravan rolon en renovigo de tiuj ĉi ekzamenoj, kaj nun estas ekzamenanto de francaj, ILEI- kaj KER-ekzamenoj. En 2010, li fariĝis prezidanto (en 2019 estis vic-prezidanto) de la Kulturdomo de Esperanto, Kastelo Greziljono, kaj iomete reinstruis Esperanton post longa interrompo. Ekde 1976, li rolis en TESPA (Teatro Esperanto de Parizo), kun ekzemple Georges Lagrange kaj Michel Audibert. Li estis prezidanto de Junulara Esperantista Franca Organizo (JEFO) (1978–1980), komitatano de UEA (1978–1986), aktivulo en UFE (varbkomisiono kaj rilatoj kun Unesko). En 1985, li partoprenis organizadon de tritaga simpozio ĉe Unesko pri Plurlingveco kaj komunikado, kaj István Szerdahelyi invitis lin reprezenti ILEI ĉe Unesko. Dekon da jaroj poste, li partoprenis defendadon de UEA kaj ILEI, kiam Unesko decidis forigi duonon el siaj partneraj asocioj. Li iĝis unu el la reprezentantoj de UEA ĉe Unesko, kaj kunorganizis tie konferencojn pri Esperanto en 2008 kaj 2017. Li prelegis en pluraj Esperantologiaj Konferencoj ekde la komenco. Li ankaŭ intervjuis famulojn (André Martinet, Umberto Eco, Claude Hagège) pri Esperanto.

François LO JACOMO (né le 26 novembre 1954 à Neuilly-sur-Seine, France) est un mathématicien, informaticien et linguiste. Il devient espérantiste en 1971 et joue un rôle majeur dans le mouvement. En 1989, il devient membre de l'Académie d'espéranto. Son mandat actuel prendra fin en 2025. Sommaire 1 vie 2 espéranto 3 Écriture 3.1 En espéranto 3.2 Dans d'autres langues 4 Liens externes 5 références Vie Professionnellement, entre 1978 et 1986, il enseigne les mathématiques dans une classe de lycée d'Arras. Il devient ensuite informaticien dans une entreprise privée pendant vingt ans, et redevient professeur de mathématiques en 2013. Depuis 1998, en tant que membre du conseil d'administration de l'association française de mathématiques Animath sur la formation aux Olympiades internationales de mathématiques. Il a rencontré l'espérantiste croate Sasha Sirovec en 1978 et ils se sont mariés en 1991. Leurs deux enfants maîtrisent l'espéranto, car ils assistent à des conventions pour enfants depuis 2004. Cependant, l'espéranto n'a jamais été une langue parlée à la maison. Il a également rencontré sa compagne actuelle, Nathalie Kesler (née en Corée du nom coréen OH So Yun, abrégé Soj) grâce à l'espéranto (à Greziljon en 2014). Les enfants Anna Lo Jacomo (née en 1993), diplômée en 2019 d'un doctorat en ingénierie, et Stéphane Lo Jacomo (né en 1993).1995) = Fytch, a déjà une carrière de musicien.[1] espéranto Il a entendu parler de l'espéranto parce que son père, médecin, était depuis longtemps un ami du fils de l'espérantiste Jean Couteaux. En février 1971, il reçoit un livre sur l'espéranto écrit par Pierre Delaire. Depuis 1973, il a régulièrement assisté aux congrès universels, a co-fondé l'Association internationale des mathématiciens espéranto en 1974 et a continué à visiter Grezillion. Grâce à l'espéranto, il est attiré par d'autres langues : il commence à apprendre le chinois en 1971. En novembre 1974, il est impressionné par le premier cours de linguistique d'André Martinet. Il décide rapidement de poursuivre un doctorat en espéranto : Liberté ou autorité dans le développement de l'espéranto (1981). Il a été pendant plusieurs années secrétaire de l'association linguistique SILF (Société Internationale de Linguistique Fonctionnelle) fondée par Martinet.Comité des Linguistes. Cependant, il n'a jamais terminé son deuxième doctorat (d'État) à Claude Hagège, et il n'a jamais trouvé d'emploi en linguistique. A Greziljon, depuis 1972, il passe les trois premiers examens de l'Institut français d'espéranto (FEI), puis enseigne pendant plusieurs années à Cherry House, siège de l'Espéranto France (alors UFE).Il devient directeur des examens FEI. Il a joué un rôle important dans le renouvellement de ces examens, et est aujourd'hui examinateur des examens de français, ILEI et KER. En 2010, il devient président (en 2019 il est vice-président) de la Maison de la culture espérantiste, château de Greziljono, et ré-enseigne un peu l'espéranto après une longue interruption. Depuis 1976, il joue au TESPA (Théâtre d'Espéranto de Paris), avec par exemple Georges Lagrange et Michel Audibert. Il a été président de la Junulara Esperantista Franca Organizo (JEFO) (1978-1980), membre du comité de l'UEA (1978-1986), militant de l'UFE (commission recrutement et relations avec l'UNESCO). En 1985, il participe à l'organisation d'un colloque de trois jours à l'UNESCO sur le multilinguisme et la communication, et István Szerdahelyi l'invite à représenter l'ILEI à l'UNESCO. Dix ans plus tard, il participe à la défense de l'UEA et de l'ILEI, lorsque l'UNESCO décide de supprimer la moitié de ses associations partenaires. Il est devenu l'un des représentants de l'UEA à l'UNESCO et y a co-organisé des conférences sur l'espéranto en 2008 et 2017. Il a donné des conférences dans plusieurs conférences d'espérantologie depuis le début. Il a également interviewé des célébrités (André Martinet, Umberto Eco, Claude Hagège) sur l'espéranto.